Διαβάστε ένα άρθρο γιατί το «Γερμανικό Όνειρο» έχει γεύση αλόγου και η ζωή μας στη λιτότητα εξελίσσεται σε δυστοπικό θρίλερ
Η οσμή μιας τριτοκοσμικής Ευρώπης αναδύεται καθημερινά και τα λαζάνια αλόγου είναι απλώς η αφορμή. Πριν λίγες ημέρες δυο γερμανοί πολιτικοί πρότειναν να μοιραστούν στους φτωχούς τα χιλιάδες πακέτα λάζανια με κρέας αλόγου που αποσύρθηκαν από τα σούπερ μάρκετ.
Η ιδέα ανήκει στον Hartwig Fischer, νομικό συνεργάτη του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών της Ανγκελα Μέρκελ, ο οποίος δήλωσε ότι είναι κρίμα να πεταχτούν τόσα τρόφιμα. Για να το αποδείξει φωτογραφήθηκε στην εφημερίδα Bild τρώγωντας τα επίμαχα λαζάνια και σχολιάζοντας τη νοστιμιά τους. Ο υπουργός ανάπτυξης της Γερμανίας Dirk Niebel έβαλε πλάτη στην αλλόκοτη καμπάνια δηλώνοντας «ότι στη Γερμανία δεν μπορούμε να πετάμε φαγητό που είναι καλό, όταν υπάρχουν πεινασμένοι σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν να φάνε». Οι γερμανικές εταιρείς Dreistem-Konserven και Vossko κατηγορούνται ότι εκούσια διέθεταν προϊόντα που περιείχαν κρέας αλόγου, αν και μετατοπίζουν τις ευθύνες σε συνεργαζόμενους προμηθευτές και εταιρίες φαντάσματα. Το σκάνδαλο έφτασε και στα καλύτερα σπίτια. Ισχυρές φίρμες, όπως τα IKEA και η Nestle, αποσύρουν ήδη προϊόντα στα οποία εντοπίστηκε dna αλόγου. Ο Φρανσουά Ολάντ, αν και αυτοκρατορικά γαλαντόμος στις συζητήσεις με τον Αντώνη Σαμαρά για τις γαλλικές επενδύσεις στην Ελλάδα, εμφανίστηκε μουδιασμένος στην ετήσια αγροτική έκθεση του Παρισιού, επιχειρώντας να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των καταναλωτών στην γαλλική αγορά τροφίμων και τις εξαγωγές της.
Δικαιωματικά αναρωτιέται κάποιος: τι στο καλό κάνουν επιτέλους όλοι αυτοί οι επίτροποι, οι ευρωβουλευτές, οι ειδικοί σύμβουλοι των Βρυξελλών; Ποια είναι η θέση τους για μια σκανδαλώδη απάτη σε βάρος των ευρωπαίων καταναλωτών; Γιατί δεν γίνονται επαρκείς έλεχγοι; Πως απαντούν στο απύθμενο θράσος της Γερμανίας να «θεωρητικοποιήσει» θεσμικά την απάτη και να την αναγάγει σε φιλανθρωπικό εγχείρημα με εμφανές ρατσιστικό υπόβαθρο; Είναι άραγε το «Δώστε άλογα στους φτωχούς» το πρώτο σημάδι μιας εκκεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής για μείωση του κόστους ζωής των φτωχών και των ανέργων;
Tα ερωτήματα είναι κρίσιμα και αφορούν άμεσα την ελληνική πολιτική σκηνή που με την έπαρση του αυτισμού δεν έχει θορυβηθεί αρκετά, ώστε να παραμερίσει τους μικροπολιτικούς σουσουδισμούς της και να απαιτήσει κυρώσεις για τις εγκληματικές ενέργειες που αφορούν την υγεία μας. Το έλλειμα δημοκρατίας αλλά και ορθού λόγου που απλώνεται πάνω από την Ευρώπη του Γερμανικού Ονείρου έχει άμεσες συνέπειες στην «πραγματική υγεία» των πολιτών. Είναι απαράδεκτο να περάσει τόσο αψήφιστα, σαν να επρόκειτο για κάποιο παρδαλό διατροφικό καπρίτσιο, το γεγονός ότι στην Ευρώπη διακινούνται -ελεύθερα και άνετα- προϊόντα, των οποίων η σύσταση είναι άγνωστη και πιθανόν τοξική, οι ετικέττες παραπλανητικές και τα κέρδη για ορισμένους προφανώς πολλά. Ενδεχομένως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, των οποίων η ζωή διαδραματίζεται σε αποστειρωμένα κτίρια, πληκτικά Eurogroup και φιλολογικά hang-outs δεν διαταράσσεται από ένα κεφτεδάκι αλόγου. Εμείς, όμως, που πασχίζουμε να ορθοποδήσουμε, να εφαρμόσουμε ένα καινοτόμο μοντέλο για τα ελληνικά γεωργικά προϊόντα και να εξάγουμε «ελληνική κουζίνα», πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για απάτες με ευρωπαϊκό αμπαλάζ.
*Ο Νίκος Άγουρος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Global Media and Communications στη London School of Economics, και Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει εργαστεί στο «Βήμα της Κυριακής», ως διευθυντής σύνταξης του ενθέτου «ΒΗΜΑmen» και εργάζεται στον περιοδικό Τύπο από το 2000.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
Αρίστιππος 